Dag 19 Trävemunde Duitsland - Arnhem Nederland

Toen ik de zoveelste autodeur hoorde dichtslaan was ik echt wakker en dacht ik dat het zeker een uur of 10 moest zijn. Op de tast zoek ik mijn bril om te kunnen zien hoe laat het werkelijk is. Waaat? Het is net half 7 man!?! Waarom hoor ik zoveel auto's? Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn slaap en ik kruip eruit.

De parkeerplaats staat echt vol met auto's. Zo vroeg al? Ik wandel 20 meter naar het strand. Met verbijstering kijk ik naar een hele kudde bejaarden die samenscholen om en nabij de pier. Ze komen in badjas aan, gooien hun haar los en klimmen bedacht van het trapje af en dompelen zichzelf in zee of zwemmen 100 meter. Oké, dat van dat haar los gooien is verzonnen maar de rest is waar. Weer anderen staan zich poedeltjenaakt af te drogen of om te kleden. Waaat? Waarom!?! Er zijn mensen die stug aan nordic walking doen, anderen doen aan snel wandelen met een starre blik en ook wordt er aan joggen gedaan. De joggers joggen eigenijk niet echt, het lijkt een soort slow motion versie terwijl de gezichten op zwaar pijnlijk staan. Het lijkt wel of ze in hun hoofd op militaire wijze gedrild worden. Inmiddels is Bas ook zijn bed uit en zitten we ons, met koffie in de zon, te vergapen aan al die bedrijvigheid. We moeten gewoon lachen van verbazing en vragen ons af of we dadelijk nog cpr moeten verlenen, sommige hijgen namelijk zo hard, dat we ons zorgen maken. Nu snappen we direct waarom de meeste campers op een andere parkeerplaats staan die verder van het strand af ligt, zonder uitzicht. Het is inmiddels anderhalf uur verder en we zitten nog steeds op het trapje in de zon die heerlijk warm is (18 graden), te kijken naar mensen. Ik hou ervan! 

Rond kwart voor 9 gaan we een stukje touren op de stepjes. De boulevard is erg mooi met dikke luxe keten aan de bebouwde kant. Het stuk zandstrand staat vol met van die zithutjes van rotan. We rijden heel langzaam om zoveel mogelijk te zien en te genieten. Er is een mooie jachthaven met allemaal winkeltjes, restaurants en terrassen. Bij de bäckerei staan lange rijen mensen die allemaal verse broodjes of een uitgebreid ontbijt willen. Ik vind het net de Duitse St Tropez. Ook al ben ik daar nooit geweest, dit is mijn beeld ervan. Net als de rest gaan wij ook voor een fijn ontbijtje op het terras. Dat betekent mondkapjes op en iedereen doet het trouw. 

Als we terug zijn van de tour gaan we lekker zwemmen in de zee. Het water is heerlijk verkoelend. De zon kruipt zo nu en dan achter de wolken en dat is best fijn. Het is 24 graden en er staat een flauw windje. 

Om 1 uur willen we weer gaan rijden. Ik zoek iemand op de parkeerplaats om onze dagkaart te geven en spreek een oudere mijnheer aan, we raken aan de praat. Binnen de kortste keren staan we beide te snikken. Hij vertelde dat hij hier in de haven was omdat hij vandaag met zijn vrouw zou vertrekken op een cruiseschip. Zijn vrouw is echter kort geleden overleden en hij vertelt honderduit over haar, terwijl zijn tranen over zijn wangen lopen. Bij mij inmiddels ook, zoiets laat niemand onberoerd. Uiteindelijk hebben we een half uur staan kletsen, ook over mooie reis avonturen van hem. Als we gedag zeggen, bedankt ie ons omdat hij blij was dat hij met ons kon praten. Een mooie man vol met avonturen, we hadden wel wat meer tijd met hem door willen brengen, maar we moeten door. Ik geef onze parkeerticket aan een ander en we trappen af. 

Nog geen 10 minuten zijn we onderweg en ineens, en voor het eerst, is de temperatuurmeter van de Van omhoog gegaan tot bijna max. We snappen er helemaal niks van. Bas vult hem bij met koelvloeistof maar we kunnen niet vinden waar het er dan uit ging. Als we de Van starten, zakt de meter omlaag en 100 meter verder schiet ie weer omhoog en zakt hij weer langzaam. We snappen er echt niks van, hij is (nog) niet aan de kook en heeft nog geen inspanningen verricht. Bas denkt eerst dat het de sensor zou kunnen zijn. Temperatuur zakt en stijgt niet zo snel en alles zag er gewoon goed uit. We blijven rijden en houden het in de gaten. Als de meter dan toch blijft stijgen en zakken gaan we van de snelweg af en kijken we eens goed onder de motorkap. Nu zien we wel overal koelvloeistof druipen maar kunnen niet vinden waar het nou lekt. We gaan naar de dichtbijzijnde garage en worden direct geholpen. De jongeman vindt een gaatje in het 90 graden bocht-slangetje waar de vloeistof net de motor in gaat. Het slangetje heeft de vloeistof overal heen gespoten. Hij heeft alleen niet dezelfde slang liggen en zoekt naar een plan B. Van een andere slang aan het blok haalt hij een stuk af en deze gebruikt hij nu. In NL moeten we wel beide slangen vervangen voor nieuwe. Helemaal prima, als we maar naar huis kunnen. Als ik vraag hoeveel hij krijgt, wijst hij me naar de chef. De chef zegt 60 euro en ik pak de pinpas. Heb je niet contant? Vraagt de chef. Ik voel hem al aankomen. Nee sorry, cash heb ik nog 48 euro op zak. De chef vindt het prima, hier kunnen ze vanavond fijn een pint van pakken. Zij blij, wij blij. Om 10 voor 3 rijden we de snelweg weer op en staat de meter op normaal. Ook bij een controle pitstop ziet alles er nog goed uit. Duimen dat het zo blijft. 

Zodra we de grens van Duitsland naar Nederland over zijn stoppen we direct bij een tankstation. Na het ontbijt van vanmorgen hebben we niets meer gegeten en het is inmiddels 7 uur in de avond. Het diner bestaat uit gehakt staven en saucijzenbroodjes. Niet culinair erg hoogstaand maar het smaakt ons prima. Aangezien we zo langs Almelo komen gaan we ook even snel op de koffie bij Rieleke. Hierna nog een uurtje rijden en dan zijn we thuis. Thuis is overigens een relatief begrip. Ik ben er inmiddels allang achter dat mijn thuis niet persé het huis is waar we wonen. Mijn thuis is waar ik me comfortabel en veilig voel en waar gezelligheid hoogtij viert. Voor de afgelopen 19 dagen was dit in onze Van. De Van die met bloed zweet en tranen (letterlijk alle drie) en met heel veel liefde en passie tot stand is gekomen. De Van die heeft waar gemaakt waar wij van droomden in alle opzichten. Die ons een geweldig thuis gaf, terwijl we op plaatsen stonden waar we nog nooit van gehoord hadden. 

Trots op het werk dat we verzet hebben en super trots op het resultaat dat de Van ons heeft gegeven, plannen we nu alweer nieuwe avonturen met onze Van. 

Lis

Dag 18 Halmstad Brottet Zweden - Travemünde Duitsland

Aangezien we vroeg naar bed gingen hebben we een lange nacht gehad. Het is hier in Zweden een stuk warmer dan in Noorwegen maar de maxfann deed zijn werk prima op standje 50%. Het zwembad op loopafstand is al weer in rep en roer maar we hebben er geen last van gehad. Wel zijn we nog een tikje treurig vanwege het feit dat het niet meer zo gaaf is als in Noorwegen. We zijn natuurlijk ook wel enorm verwend geweest. Dat wil overigens niet zeggen dat Zweden niet mooi is. 2 jaar geleden hebben we een heerlijke vakantie in Zweden gehad. We starten langzaam op en trekken weer bij. We hebben gisteren toch nog ff de Van verplaatst omdat we het idee hadden dat we wel eens last van de zwembad bezoekers zouden kunnen krijgen. We staan een meter of 50 verderop tegen een bosrand aan. Goede keuze geweest, we drinken nu onze koffie rustig in de zon met uitzicht op het bos. Nieuwe ronde nieuwe kansen voor vandaag. Denemarken staat op het programma. Het is 9.21, Let's go!

We hebben bedacht dat we, voordat we de brug tussen Zweden en Denemarken opgaan, eerst nog even een pitstop maken bij Malmö. Er is daar een plek waar we eerder zijn geweest en waar je heerlijk in de zee kan zwemmen. Daar ben ik wel aan toe.

11.13 uur staan we op de bekende parkeerplaats bij het strand. In rap tempo kleden we ons om, pakken een tas met ontbijt spullen en lopen naar het strand. Strand? Ja ik denk dat gras aan het water ook strand heet. We gooien de spullen neer, lopen de fijne houten pier op en gaan direct de helder groene zee in. Oh wat is dit lekker zeg. En wat een verschil met onze aankomst gisteren in Zweden. Wat ons op valt is dat de Zweden zich strak aan de afstandsregel houden. Iedereen ligt keurig op afstand en ook op de pier en bij het trapje geven ze elkaar steeds keurig de ruimte. Het water is heerlijk koel en verre van koud. Ik hoop eigenlijk nog wel ergens een buiten douche te vinden, want dat zoute water gaat zo trekken op je huid en mijn haar is nu echt gewoon stro. Dat neemt de pret van het zwemmen echter niet weg. De bomen hier zijn weliswaar groen maar het gras is groenig, droog en dor te gelijk. Een zandstrand wordt absoluut niet gemist. Nog een verschil, de Zweden zijn vriendelijker en spreken je uit zichzelf aan. Dat heb ik de Noren nog niet zien doen. Het is nu 24 graden en er staat een best windje. De weersvoorspelling zegt dat het gaat regenen en onweren na 13.00 uur dus wordt dat onze cue om te vertrekken. We zien in de verte idd een wolkenpartij, nu nog wit, maar terwijl we er maar kijken zien we hem gewoon groter en groter worden, dus het kan maar zo. Intussen genieten we nog ff van de zon en de Noorse crackers met noorse leverpastei smaken ook lekker in Zweden. We blijven hier tot half 2, hebben geen regen gezien en gaan dan de weg weer op.

Als we de Öresundbrug op rijden zijn we om 14 uur in Denemarken. Ze hebben een kleine detour via een eilandje langs de brug bedacht om te controleren. Dit is puur vanwege covid want het is hier anders niet. Sommigen mogen door, maar wij moeten onze paspoorten laten zien en aangeven waar we heen gaan, hierna kunnen we zonder probleem verder rijden. Na een half uur in Denemarken te zijn begint het te regenen. De bui op zich valt nog mee, maar we kunnen aan de weg zien dat er hier al wat liters naar beneden gekomen zijn. We wilde eigenlijk nog een strand bezoek doen en dan morgen de ferry pakken maar nu weten we het nog niet zo zeker. Waarom hier blijven als het pokkeweer is? Het bleek achteraf een lokale bui te zijn, want nu is het weer stralend weer. De plannen blijven zoals ze waren.

We maken een pitstop om koffie te drinken. Het is een mega ongezellige picknick plaats met een bagger restaurant. Ik wil koffie maar als ik er aan ruik besluit ik deze niet te drinken. Bas neemt veilig cola maar er ligt niks veiligs (lees bekend) voor mij. Ik besluit een frambozen yoghurtdrank te nemen maar deze smaakt naar smakeloze karnemelk en dat lust ik ook niet. Dan koop ik wel een chocolade milkshake, lijkt me toch stug dat ze dit niet normaal kunnen maken. Als ik de beker krijg dan zit deze helemaal vol met zwarte druppels aan de buitenkant en hij smaakt me echt niet. Van die zwarte druppels als wanneer je je vieze handen gaat wassen, je kent het vast wel. Vieze koffie, vieze yoghurtdrank, vieze handen en een vieze milshake. Ik had ook eigenlijk gewoon koffie in de Van moeten zetten maar we wilden het ff snel doen. Als ik buiten kom is Bas aan het bellen met de ferry company. Hij heeft besloten om toch geen nacht in Denemarken te blijven en dus wordt de ferry naar vanmiddag verplaatst. Ik vind het prima, heb toch al weinig tot niks met dit land.

Ik spot een bord met Vordingborg kasteelruïne, laten we gaan kijken, roep ik spontaan tegen Bas. Hij sputtert wat tegen maar we rijden er toch voor om. Je zei niks cultureels meer deze vakantie, je hebt gelogen, jammert Bas. Ah kom op, niet zo piepen, het is vast heel mooi. We zien de kasteeltoren en een stuk muur, lopen het trapje op en zien een groot grasveld. Op dat grasveld liggen her en der metalen blokken en dat was het. Er was verder gewoon niets. Een grasveld met een toren en die toren is niet eens heel bijzonder!! Ik kom niet meer bij van het lachen en je kan je al het commentaar van Bas wel indenken, denk ik. Ik kreeg er spreekwoordelijk van langs en hij heeft nog gelijk ook. Hoe dan ook, we hebben weer hartelijk gelachen om deze miskleun. Het positieve is dat we hier heel goedkoop in de buurt konden tanken, namelijk voor 1,13 euro per liter. Cultuurliefhebbers.. We zijn het niet en zullen het ook nooit worden.

Bij Rødbyhavn vaart net de ferry weg. Is helemaal geen probleem want ze varen om de 40 minuten en dus wachten we gewoon. Het blijkt dat de volgende ferry snel vol zit en dus moeten we nog een keer 40 minuten wachten. Ach we hebben alle tijd dus het doet ons niks. Als de ferry er wel is gaat alles vrij vlotjes en de tocht zelf duurt maar 3 kwartier. Om 7 uur rijden we van de boot af en zijn we in Duitsland. We weten dat er een persconferentie gaande is van Rutte en de Jong en ook die volgen we live in de Van onder het rijden. Weliswaar hangt het beeld op zijn zij, maar we luisteren en kijken niet.

Op een parkeerplaats stoppen we even om een slaapplaats te zoeken op de app. We denken er 1 gevonden te hebben die wel leuk lijkt. Verder is er niet zoveel moois in de buurt en in veel verder rijden heb ik geen zin meer in. Het risico zit er in dat alles bezet is omdat we zo laat zijn.

Niets is minder waar, er is gewoon plaats. Deze plaats verbaast ons enorm. Het is een parkeerplaats en wij staan aan het randje. Daarna komt een grasveld met grote moderne avonturen speeltuin en dan de boulevard en het strand en dan de zee. Huh? En hier is het gratis? Voor de zekerheid loop ik alle borden af die ik kan vinden, maar er staat niet over kamperen. Er staan nog 3 campers dus het zal wel. Overigens moet er wel betaald worden tussen 10 en 18 uur namelijk wel 4 euro! Bas en ik gaan een stukje lopen over de boulevard. Het ziet er prachtig uit! Piertjes die de zee in steken met trapjes om te kunnen zwemmen, cafe/restaurant, vis tent, bankjes, lampjes enz en op loop afstand van het centrum. Serieus joh, hoe kan dit? We besluiten hier morgen wat langer te blijven. Nu we weer veel minder ver naar het noorden zijn, wordt het ook veel sneller donker. Hadden we in Noorwegen om half 12 nog licht, zitten we nu op de pier om half 10 al in het donker. We genieten nog even van het geluid van de golven die neerslaan tegen de rotsblokken aan het wandelpad langs de boulevard en terwijl we teruglopen en bijna bij onze plek zijn, rijdt er een politieauto de parkeerplaats op en ook direct weer af. Het is duidelijk dat we hier dus staan mogen. Kunnen we mooi met een gerust hart naar bed.

Lis

Dag 17 Hytta Lekkja Noorwegen - Halmstad Brottet Zweden

Als we rond de klok van 8 wakker worden schijnt de zon al. Ik heb nog getwijfeld om de wekker te zetten voor een zonsopgang maar ik denk dat ik die niet te zien zou krijgen door de bomen, dus ik heb het niet gedaan. In de schaduw is het nog frisjes maar in het zonnetje is het heerlijk. We drinken koffie bij het water, zittend op een boomstam. Het lijkt wel of we naar een levensgroot Bob Ross schilderij zitten te kijken. Jammer dat we deze plek weer moeten verlaten. Bij meer tijd zouden we nog een dag blijven.

Het plan is om vandaag door te rijden naar Zweden en daar 1 nacht te overnachten. Volgens de covid regels is het advies om dan 2 weken in quarantaine te gaan maar aangezien we er geen winkels gaan bezoeken en alleen in het wild gaan staan, vinden wij dat het niet nodig is.

We tanken en toiletteren. Het toilet is keurig schoon maar piepklein. Elke keer als ik naar rechts "hang" om te vegen, springt de handblazer aan en wordt mijn haar direct ff geföhnd. Wel lekker warm. Aan de overkant zit een kampeer winkel en we gaan ff kijken voor een buitendouche. Helaas hebben ze niet dat wat ik zoek. Wat ze wel hebben zijn schoen-drogers op stroom. Dat is ff handig, kunnen mijn wandelschoenen onder het rijden mooi drogen, dus die neem ik ff mee.

Had ik trouwens al verteld dat Noorwegen bekend staat om zijn Trollen legendes? Nou, dat dus. In heel Noorwegen kun je Trollen zooi kopen, van theedoeken tot dekbedovertrek. Ik heb echt 10x niks met Trollen, behalve dat ik soms vind dat iemand er op lijkt. Mooi, dan kunnen we dat onderwerp meteen weer links laten liggen.

We lunchen langs de kant van de weg met uitzicht op het water. Ook hier is het allemaal weer perfect onderhouden. We eten crackers en drinken koffie en scoren wat Noorse dennenappels voor Riley. Dat is echt zijn ding. Het is en gaat allemaal erg ontspannen hier. Maar nu moeten we echt wat kilometers gaan maken anders zijn we nooit op tijd terug tenzij we uren en uren achter elkaar rijden. Dat is niet wat we willen. We hebben daarom nu ook gekozen voor een grotere weg, de 7. Even geen geslinger en steile hellingen maar gewoon gas geven.

Naar mate we langer op de snelweg rijden, zien we bijna geen bergen meer. Om ons heen veel bebouwing, akkers en weilanden over de glooiende heuvels. Ik mis het nu al. Bas merkt op dat we het positief moeten bekijken, we hebben nu langer zon omdat de bergen weg zijn. Daar heeft hij dan weer gelijk in.

Als we de E18 op rijden zijn we nog maar 14km ver van Oslo. We zien nog wel wat water met jachthavens maar verder alleen maar huizen, industrie en flats. Na een aantal jachthavens gezien te hebben, rijden we er langs één die zo groot is en zo vol ligt met boten, het is onvoorstelbaar! Ik heb werkelijk nog nooit zoveel boten bij elkaar gezien. Het is een schril contrast met waar we vanmorgen reden. Een groot, voor ons chaotisch, verkeersbolwerk met een drukte van heb ik jou daar. Het is even wennen. Voor nu met covid in ons achterhoofd en de bergen nog op het netvlies, slaan we Oslo over. De zon prijkt nog steeds hoog aan de hemel. Prachtig voor wanneer je aan het water staat of zo, maar als je net als ik, uren in de Van zit met de zon strak op je buik en benen dan is het knap heet. De Van is niet perse warm en we hebben grote ramen open, maar het is echt de zon die op mijn schoot brandt.

Het is bijna half 4 wanneer we de grens van Zweden oversteken. We zien geen enkele douanier en kunnen gewoon doorrijden. Welkom in Zweden! Meteen zoek ik naar een aardig plekje om even de benen te strekken. Ik zie een bezienswaardigheid in de buurt en we rijden er heen. Het is een Stone Ship uit het bronzen tijdperk. We maken de wandeling er naar toe tussen wat weilanden door. De bermen zijn bezaaid met wilde bloemen in wit, geel en paars. Van een afstand zien we de stenen al. Bas begint te klagen, dit hebben we al een keer gezien in Zweden en we vonden er toen geen ruk aan. Hij heeft gelijk maar ik praat hem om door te te zeggen dat we dan in elk geval één keer deze vakantie aan cultuur snuiven gedaan hebben. Als we er zijn moeten we lachen. Yup, stenen op een rijtje. Hoezo stenen schip?!? Elke mafkees kan hier die stenen neerlegd hebben en daarbij, een schip van steen zinkt dus bestaat helemaal niet. Misschien hadden we de tekstborden moeten lezen. Nou geweldig hoor! 1 foto en klaar. Bas roept dat we vanaf nu niet meer in die stenen onzin gaan trappen. Ik ben het met hem eens. Wij zijn rasechte cultuurbarbaren. Ik weet het en het doet me niks. We hebben er verder ook geen andere mensen gezien en dat snappen we heel goed. We wandelen terug, ik koel ff mijn voeten in een beekje en we gaan weer rijden nadat we toch zeker 20 minuten onze benen hebben gestrekt.

We rijden en rijden maar. Zingen, praten, zwijgen, snaaien, snacken en eten wat, tussendoor rijden we nog wat. Het uitzicht is om te huilen. Zo een 60km voor Halmstad (daar wilde we ergens een slaapplek zoeken) zien we een bord waar kustroute op staat. Het is 18.35 uur en we zijn wel toe aan een beetje leuk uitzicht. We gaan er voor.

Nou we gingen dus helemaal nergens voor want Bas is de route kwijt. Er stond een bord naar links en Bas ging rechtdoor. Een eind verder zegt ie dat ze het maar slecht aangegeven hebben. Hij ging toch echt zelf rechtdoor terwijl ik en het bord zeiden dat hij naar links moest. Bas is er klaar mee. Geen kustroute voor ons. Ook prima. Als we weer 10 minuten op de snelweg rijden ziet Bas het bord weer. We gaan een tweede poging doen. Nou.. Uhm.. De toeristische kust route ging idd langs de kust. We hebben een glimp gezien van de zee. Meer dan dat ook niet want overal zijn huizen gebouwd. Misschien was het de bedoeling dat we uit zou stappen of zo. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat wij er een andere voorstelling bij hadden. We geven het op, we zijn het zat en gaan op zoek naar een slaapplaats.

We gaan op een parkeerplaats staan nabij het strand. Er zit een openbaar zwembad naast maar deze sluit om half 8 dus er zijn geen gasten meer. We hebben weliswaar uitkijk op zee maar aan de overkant is het gewoon industrie. Niet echt bijzonder dus. We zijn beide vet geïrriteerd en even staan we op non speaking met elkaar. Bas gaat boos bbqen, ik zwijg, sla gade en zit op mijn telefoon. We eten in stilte en gaan vroeg naar bed. Het was een lange dag met veel kilometers, we zijn moe en enigszins treurig omdat we op de terugweg zijn. Een goede nachtrust zal ons weer op weg helpen.

Lis

Dag 16 Flåm - Hytta Lykkja

We staan scheef. Dat wil zeggen dat we in de lengte met de linkerkant lager staan dan met de rechterkant. Gisteren dachten we dat het best meeviel. Nou niet dus.

De hele nacht rolde ik onder het hangkastje en heb ik me wel 10 keer gestoten. Niet ernstig of zo, maar het sliep niet lekker. Opstaan met Noorse koffiemelk in je koffie is ook niet echt een aanrader. Zo vies dat ik het niet eens heb opgedronken. Dat is dus de missie van vandaag, koffiemelkpoeder scoren.

Rond de klok van 10 gaan we weer terug richting Flåm. We waren er maar 3,2km vanaf dus we zijn er zo. De Coop gaat er pas om 12 uur open en aangezien het zondag is zal er verder in het land niet veel open zijn, dus we blijven wachten. Nu is dat wachten hier natuurlijk geen straf. We zitten in de haven, drinken cappuccino en eten en broodje zalm, kijken naar de luxe jachten en de super heldere groene zee in dit fjord. Omdat internet hier ook supersnel is, upp ik meteen mijn foto's en blog van gisteren. Om kwart over 12 slenteren we naar de winkel en wat denk je? Geen koffiemelk te bekennen. Bummer, maar we hebben wel heerlijk ontbeten en gezeten. En weer door!

Oh nee!!! Voordat we het goed en wel in de gaten hebben, rijden we die hele lange tunnel in van 25 km. Die wilde we juist zo graag vermijden hè, naja het is wat het is. Keren zit er niet in, in een tunnel. Om de 7 kilometer hebben ze een blauw groen en geel licht moment gecreëerd zodat je ogen even wat anders zien. Ik zou willen dat de hele tunnel zo verlicht was. Als we eruit komen moeten we echt even wennen aan het zonlicht.

We gaan langzaam aan richting Oslo en dat betekent ook dat we niet meer zo hoog in de bergen komen. Best jammer want tjonge wat is het daar prachtig. In plaats daarvan rijden we nu laag tussen de bergen. Het is meteen meer bebouwd met huisjes, dorpjes, akkers en gaarden. Zeker niet minder mooi, wel anders.

Dat gezegd hebbende, rijden we gewoon weer de bergen op. Tja, ik heb er duidelijk geen verstand van. Eigenlijk wil ik gewoon een plekje zoeken aan het water in de zon en niet meer rijden. We rijden weer boven de boomgrens (1137 mtr hoog) door een of ander ski gebied en ook al heb ik nooit op de latten gestaan, ik kan me goed voorstellen hoe mooi het hier moet zijn als er sneeuw ligt. En hoewel de omgeving ongerepte natuur is, is de weg een gewone lichtgrijze strak geasfalteerde autoweg met veel lantaarnpalen en sneeuw meters naast de weg waar je 80 kmpu rijdt. Wat een contrast. We passeren een paar dorpjes die hoogtij vieren tijdens het ski seizoen. Het ziet er allemaal rete gezellig uit maar bijna alles is dicht omdat het zondag is. We komen 1 grote supermarkt tegen (Extra) en deze verkoopt iets dat op poedermelk lijkt. Of het zo is komen we straks achter.

We denken ergens een leuke plek gevonden te hebben. Het is via een dirt road en een tol weg. We staan te hannesen bij het betaalautomaat. Er komen Noren aan en die vermelden dat het apparaat buiten gebruik is omdat de weg een stuk verderop onder constructie is en je dus niet verder kan. Ah, weg mooi plekje. We kunnen weer op zoek. Ik baal best wel want het wordt later en later en tussen de bergen is de zon snel weg.

Uiteindelijk vinden we weer een pracht plekje. Naast de weg, maar verscholen tussen berken bomen, met een paadje naar beneden van een meter 10. Onderaan het paadje een prachtig meer, een bruggetje en een grote berg. De zon staat perfect en zal niet vroeg achter de berg verdwijnen. Door de vorige bezoekers is reeds een kampvuur plek gemaakt. Je mag in Noorwegen gewoon vuurtjes maken, het enige vereiste is dat je er met stenen en kring omheen legt om vuur verspreiding te voorkomen. Bas en ik besluiten om naar het bruggetje te wandelen. We gaan eerst een stuk rechtsom maar dat gaat niet lukken en dus gaan we linksom. Er is niet echt een pad ofzo en dus lopen we op het zachte dikke mos. Het mos is echter enorm sompig en ik heb al snel natte sokken. Tussen het mos, de bomen en struiken, staan witte fluffy bloemen. Ik vind dat het de Noorse variant van de pluizige Nederlandse paardenbloem is. Soms een paar een soms heel veel. Ik vind ze prachtig. Inmiddels heb ik het bloedje heet van het lopen door het zachte mos en komen we aan bij het bruggetje. Het is een breed krakkemikkig bruggetje en her en der zijn al planken gebroken. Mhm.. Voorzichtigheid is gewenst. Ik wil zwemmen, trek mijn bergschoenen uit en mijn sokken en vind het ineens best stinken in de omgeving. Het is té erg, maar het zijn mijn eigen sokken. Ik besluit ze te wassen in het meer. Het water is mega helder en ligt vol met keien, er zwemmen ook hele scholen met kleine visjes. Ik ga in het water staan maar het komt maar tot mijn knieen en dat is echt niet diep genoeg om te zwemmen. Door het heldere water kan ik zien dat het 25 meter verder ook nog steeds ondiep is, mijn zwemparty gaat dus niet door. We zitten een tijdje op het bruggetje in de zon te genieten en horen alleen de schapenbellen voordat we weer terug wandelen. Ik pluk nog wel een bosje van die mooie witte fluffy bloemen voor in de Van. Eenmaal terug bij de Van pakken we onze stoeltjes en gaan aan de waterkant zitten in de zon. We hebben het erover hoe bijzonder deze afgelopen 2 weken waren en hoe prachtig deze plek is. We kunnen soms niet bevatten dat we hier zijn, deze Van hebben, je overal kan kamperen en dat het hier zo geweldig mooi is. Hierna genieten we verder in stilte, luisteren we naar de schapenbellen in de verte, naar de stroom versnelling van het water onder het bruggetje, het gezoem van alle beestjes en soms ook naar een voorbij rijdende auto. Als je zo in stilte echt alles goed op je in laat werken, dan klinkt het oorverdovend. Tegen de klok van 8 gaan we bbqen en dat is best laat, we waren hier al rond half 4 ofzo en we hebben alleen nog maar ontbijt op. We eten groene asperges, zoete aardappel, maïs en zalmfilet, het smaakt goddelijk. Terwijl we zitten te eten, stopt er een auto en stapt er een man uit. Hij stelt zichzelf voor als de fish protector en vraagt of we hebben gevist of nog gaan vissen. Nee dat hebben we niet en gaat Bas nu ook niet meer doen. We hebben het nog even over onze wandeling van vanmiddag en hij vertelt dat hij de afgelopen week rechtsom om het meer ging en zich rot schrok omdat het daar nu moeras is. Hij zakte weg tot zijn middel en kon zich er met moeite weer uittrekken aan omliggende grote graspollen. Geschrokken kijk ik Bas aan, die kant gingen wij vanmiddag ook op. Stel je voor!

Na het eten steken we gezellig het kampvuur aan. Het is inmiddels fris en er zijn wat muggen dus we hebben een trui en lange broek aan getrokken. De zon ging onder rond een uurtje of half 10 en tegen half 12 gaan we de Van in. Wat een heerlijke dag was dit weer.

Owja.. En wat de koffie melkpoeder betreft, hij is weer te drinken. Hoera!

Om kwart voor 1 in de nacht roken we buiten ons laatste sigaretje. Het is pikkedonker en ik durf niet meer alleen te staan. We horen in de verte een apart soort loei geluid, Bas denkt dat het een eland zou kunnen zijn. Plassen in de struiken gaat het nu zeker niet meer worden, dat is duidelijk! De lucht is super helder en er schijnen duizenden sterren, sommigen twinkelen echt. Ik dacht dat het aan mij lag, maar Bas ziet het ook. Schuin over ons heen gaat de melkweg. Niet zo helder als in Amerika, maar deze mag ook zeker gezien worden. Voor nu gaat om elk geval ons lampje echt uit.

Lis

Dag 15 Breim Gloppen - Flåm

Uurtje of 8 zijn we beide wakker. Bas klaagt dat ik gesnurkt heb vannacht. Doe ik natuurlijk helemaal niet, maar als ik het wel zou doen, dan komt dat omdat ik gewoon verkouden ben. Met een roadtrip neem je het niet zo nauw met het aantrekken van een jas enzo. Ach ja, gaat wel weer over. Het is een frisse heldere ochtend en aan de overkant op de bergen zien we de zon al doorkomen. Yes! Korte broeken weer! Daar word ik wel enthousiast van. Waar ik minder enthousiast van word is het feit dat ik mijn benen al 15 dagen niet geschoren heb. Dat is zo een gedoe onder een camping douche en ik heb er nog geen handigheid in gevonden. Eerlijk is eerlijk, ik zou geen echte vanlifer kunnen worden hoor. De hygiëne laat toch iets te wensen over in vergelijking tot thuis. Ook de Van wordt erg snel vies en die poets ik dan ook regelmatig, maar waar het steeds vandaan komt?!?

Hoe dan ook, nog maar 4 dagen en we zijn weer thuis en dan krijgt alles, incl ikzelf, een grondige sopbeurt.

We gaan de weg op rond de klok van 9 en maken even een pitstop bij Gloppen Skulptürpark Birkjelo. Er staan allemaal kunstige sculpturen. Hebben we meteen even aan cultuur snuiven gedaan. Langer dan 5 minuten moet zoiets niet duren bij ons want we vinden er weinig aan.

We rijden weer door de bergen en ook al zie ik dit nu 15 dagen, elke keer ben ik weer helemaal in extase vanwege de schoonheid van de natuur. Naast ons stroomt de melk blauwe rivier, de glooiende fel groene vlaktes met huisjes, akkers en weilanden, de laag hangende wolken tegen en tussen de bergen, de witte vlekken van sneeuw op de toppen en de glanzende rotswanden door het sijpelende water maken dat je niet anders kan dan met ontzag, respect en verwondering aan het genieten ben. Veel vee graast hier gewoon los en zo nu en dan loopt er gewoon een kudde koeien of schapen midden op de weg. Het is de mens die het onderspit delft want ze gaan alleen opzij wanneer zij dat willen. Ook nu lopen er weer een stuk of 15 koeien op de weg en ze slenteren langzaam langs ons heen. Mocht ik ooit gereïncarneerd worden, dan graag als schaap of koe in Noorwegen.

Ook nu krijgen we weer flink wat tunnels voor de kiezen. De langste van vandaag is tot nu 7km en ik vind ze vreselijk. Donker, koud en smal. We rijden richting Laerdal en daar is Europa's langste tunnel van 25km maar je kan er ook gewoon overheen rijden. We zijn beide van mening dat deze tunnel nu niet echt een bucketlist dingetje is en dus gaan we er straks niet doorheen. 

We maken een ontbijt stop bij Sogndalsfjøra. Je moet er een kleine stukje voor naar beneden vanaf de grotere weg rijden. Onze keuze om hier te stoppen wordt weer ruimschoots beloond. Er wacht ons een parkeerplaats met schoon toilet gebouw, daarachter is een super mooi veld met grote grove stenen picknicktafels en houten banken. Het is er niet gewoon neergezet maar er is over nagedacht en daardoor ziet het er absoluut niet als een parkeerplaats uit. Uiteraard worden we ook weer op een bijpassend uitzicht getrakteerd door te kijken op bergen, een meer en alles omringd met bomen en paarse wilde bloemen. De zon en de fluitende vogels zijn het puntje op de i. 

We rijden door Sognfjord maar stoppen hier niet. Het is een soort studenten stadje en de bebouwing is echt Noors gecombineerd met modern. Deze mix had ik nog niet eerder gezien. 

Bij Kaupanger maken we een stop bij een stavkirk. Een stavkirk, in het Nederlands staafkerk is een geheel uit hout opgetrokken kerkgebouw, met een typische bouwstijl die voornamelijk in Scandinavië wordt aangetroffen. Het is een mooie kerk met een kerkhof er omheen. De graven zijn hier niet zo groot en uitbundig zoals in NL. Er is hier een vorm van eenheid en ik vind het zelfs mooier dan al dat uitbundige. 

Bij Kaupanger maken we via de ferry weer een oversteek en komen we aan in Fodnrs nabij Laerdal. Tijdens de ferry tocht blijf je gewoon in de Van zitten. Het is niet dat je een soort van dek hebt waar je op kan gaan. In de auto moet de gordel af van mij. Stel je voor dat er iets gebeurt en je dan loopt te klooien met je riem. Los dus! De ferry vaart op zee, het water is niet meer blauw maar groen met een boel kelp aan de oever. 

We gaan bij Laerdal hoog de bergen in en dat betekent vol tanken, water bij vullen, ruitenspoeier vullen en ramen wassen. We zijn in elk geval klaar voor datgene dat op ons pad komt.   Aangezien we niet die lange tunnel in wilde, rijden we nu op een weg die precies breed genoeg is voor één voertuig en vol zit met haarspeldbochten, tel daar steil naar boven rijden bij op en dan is de uitdaging voor Bas en de Van compleet. De beloning is dat we een veel beter uitzicht hebben dan in de tunnel. Het is passen en meten met tegenliggers. Sommigen moeten cm voor cm achteruit zodat anderen er langs kunnen. Op sommige plaatsen zijn kleine passeer havens. Ik merk nu na 2 weken wel verschil in het rijgedrag van Bas, hij rijdt zekerder en minder gespannen. Ik merk ook verschil in mijn onderbuik.

Bij een uitkijk punt is een soort grot dat een berenhol/grot voorstelt. Het is een project dat ism een architect en een verhalen verteller tot stand is gekomen. In het hol zie je de beer met al zijn gevonden schatten door de jaren heen. Het hol nodigt je uit

Het hol nodigt je uit om te reflecteren en na te denken in een suggestieve setting. Ik vind het mooi en het zeer je idd aan het denken. Mits je het toe laat dan, want er zijn ook mensen die 2 tellen binnen huppelen, en foto schieten en er weer als een haas vandoor gaan.

Inmiddels rijden we weer boven de boomgrens. De sneeuwtoppen, watervallen van smeltsneeuw en mooie heldere meren zijn weer binnen handbereik. We zien een prachtige plek om te overnachten maar het is nog zo vroeg, namelijk pas half 3. Daarbij staat er al een Van op die plek dus besluiten we door te rijden. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw maar ook meer ijs op de meren. We parkeren de Van en wandelen naar een overhangende sneeuwschots toe. Hiervoor lopen we over dichtbegroeid mosgrond, springen we over beekjes, klimmen over keien, maar als we er zijn is het de wandeling zeker waard geweest. Het is warm, zo een graad of 23 en het sneeuw aanraken is erg welkom. Sterker nog, mijn voetjes waren zo gloeiend heet dat ik ze heerlijk afgekoeld heb in het ijsmeer. We staan bij de sneeuwschots en proberen op de foto te laten zien hoe groot het in werkelijkheid is. Of het gelukt is weet ik nog niet. Heb de foto's nog niet bekeken. Bij het meer met ijsplaten gaan we gewoon ff een tijd zitten om alles in ons op te nemen. Wat ik niet begrijp is hoe er hier nog sneeuw kan liggen. Het is 23 graden, dus heerlijk warm, waarom smelt de sneeuw dan niet? 

Bijna onderaan de route is nog een uitkijkpunt met de naam Stegastein. De Stegastein constructie is een attractie op zich. 

Het uitkijkpunt steekt 30 meter uit vanaf de zijkant van de berg, is 4 meter breed, en hangt 650 meter boven het Aurland fjord. Het panoramische uitzicht is een toeristen trekker en voor het eerst ervaren we drukte. We maken snel wat foto's en komen vooral niet te dicht in de buurt van het vele volk. 

De route eindigt in Aulerland en veel meer dan kort rondgelopen hebben we niet gedaan. Ik wilde perse een broodje zalm hebben maar het werd er niet verkocht, dus gaan we door naar het kleine dorpje Flåm (betekenis: "klein plat gedeelte tussen steile bergen") dat omringd is door steile bergen, razende watervallen en nauwe valleien . Flåm is enorm toeristisch en zonder covid zouden hier grote cruiseschepen aanmeren en vandaaruit zouden ladingen toeristen met de Flåm trein 20km hoger gebracht worden. Lonely Planet heeft deze treinrit ooit uitgeroepen tot de op één na mooiste treinrit van de wereld. Wij gaan hem niet doen. Wij gaan namelijk lekker eten. Het is inmiddels een uur of 6 en na ons ontbijt hebben we niets meer gegeten. Op zoek naar een broodje gerookte zalm...het wordt een maaltijd fish & chips. Geen zalm te bekennen helaas, maar dit was ook lekker. We vonden nog lang hangen op het terras totdat hier de zon weg is vanwege de hoge bergen. Ik heb daar snel het blog en de foto's van gisteren geupload. We gaan op zoek naar een slaapplaats maar willen niet zo ver van Flåm vandaan gaan. Het plan is om er morgen nog even rond te kijken. We eindigen op 3,2 km afstand op een inham naast de kant van de weg. Met de schuifdeur naar het water gekeerd hebben we de weg achter ons en zitten we in de zon. Nou dat duurde precies 10 minuten en toen was hij ook hier achter de bergen. De rest van de avond turen we naar het water, de bergen en het dorpje Flåm terwijl er allerlei bootjes langs varen. Ondertussen spelen we Pokémon met vrienden in Nederland, hangen we nog ergens een elastiek voor badslippers op, kijkt Bas voetbal en werk ik aan mijn blog. 

Lis

Dag 14 Geiranger - Breim Gloppen

Voor het eerst in één ruk doorgeslapen van half 12 tot 9 uur. Heerlijk! De zon schijnt en het uitzicht in de vallei is prachtig. De mist is volledig weg en er hangen alleen nog een paar lage wolken. Ff voor tienen rijden we weg. Inmiddels hebben we een mooie routine opgebouwd en heeft ieder zijn taken. Bas gaat als eerste uit bed en kleedt zich aan. Hierdoor heeft hij ruimte en sta ik niet in zijn weg. Daarna gaat hij buiten een sigaretje roken en kom ik eruit. Ik kleed mij aan, zet koffie, ruim het bed en de Van op. Bas haalt de isolatie uit de cabine. Na de koffie zet ik alles op zijn plaats zodat het niet kan vallen tijdens het rijden en zet de koelkast op slot. Bas checkt intussen de Van en we kunnen gaan.

De weg van gisteren vervolgt met nog meer haarspeld bochten. Ook hier inmiddels routine. Ik hou mijn kant in de gaten en Bas die van hem. De Van doet het bovenverwachting goed en we zijn er echt trots op dat hij van ons is. Je kunt het allemaal wel willen en hopen, maar de praktijk moet het ook wel uitwijzen.

Met het zonnetje schijnend over de vallei oogt het weer totaal anders dan gisteren. En geloof me, beide echt even mooi. We hebben al besloten deze route op een tweede reis nog een keer te rijden maar dan vanuit de andere kant.

We rijden inmiddels weer zo hoog over de bergkam dat we het sneeuw weer kunnen aanraken. Overal en alles bedekt met mos in vele groen varianten, gras en kleine struikjes, rotsen, kabbelende beekjes en een zon die schittert over het water maken het magisch en bijna als vanuit een film.

Op 1030 meter hoogte is een dal met een enorm groot meer. Op de bergen er om heen ligt nog veel sneeuw en ook echt grote brokken sneeuw. Eén brok is echt mega groot en stijgt boven ons uit en we kunnen deze gewoon aanraken. De rots wanden glanzen van het water wat erover heen sijpelt. In het mega heldere blauwe water drijven ijsschotsen en één hele grote ijsplaat. Soms op een bergrichel staat een huisje. Ik vraag me af hoe zij de winter doorkomen als de weg afgesloten is. Een stukje verder komen we loslopende koeien tegen en we stoppen er op een afstandje van. Een koe blijkt erg nieuwsgierig en snuffelt aan mijn hand, aan Bas en kust de Van. Dat laatste snap ik wel! Als de hele groep op ons af komt lopen, ben ik er klaar mee en klim op de picknicktafel. Ook dan komen ze erg dichtbij en hou ik mijn adem in. Wanneer ze weer op de nodige afstand zijn, schiet ik prachtige plaatjes met wat huisjes en bergen op de achtergrond. Hierna zetten we de afdaling van deze schitterende route voort.

Als vervanger van het ontbijt, prop ik chocolade spekjes tegelijk met de overige aardbeien van gisteren in mijn mond. Gezond? Nee tuurlijk niet! Maar tis vakantie!

Bij het Jostedalsbreen Nasjonalparksenter drinken we koffie met gebak. We kwamen hier eigenlijk om info over de gletsjers op te halen, maar ze zijn gesloten vanwege covid.

Niet zo heel veel later komen we aan bij Briksdalsbreen en dat is een gletsjer. Je kon helemaal naar boven hiken, maar ook met een soort terrein karretje gebracht worden. Mega lui kies ik voor het laatste. Voordat we bij de gletsjer zijn, moeten we een bruggetje over vlak voor een waterval. De waterval is groot en het water dendert op de grond met een enorme kracht. Hierdoor is er enorm veel spatwater en daar rijden we fijn doorheen. De gletsjer zelf zit hoog in de berg. Het ijs, bedekt met sneeuw is soms heel mooi licht ijsblauw van kleur. Ik krijg het niet op de foto. Het water in het meer onderaan de gletsjer is een soort van blauw met wit erdoor, alsof er melk in het water gegooid is. Deze meren hebben een briljant blauwe kleur vanwege "keileem" in het water dat door de erosieve werking van de gletsjer geproduceerd wordt. Dit is heel fijn poeder en mengt zich met het water, breekt het zonlicht waardoor het water een melkachtige turkooise verschijning krijgt. Bijzonder om te zien. De Briksdalsgletsjer is niet zo groot als hij ooit was. Zo een tien jaar geleden was de gletsjer nog zo groot dat je hem onderaan de berg nog aan kon raken.

16.25 zijn we pas terug bij het startpunt en eten we op het terras voor het eerst in Noorwegen een broodje zalm. Thuis doe ik er altijd een kwakje dille saus overheen, maar hier is het zo godsgruwelijk lekker, dat er echt geen saus op moet om het smakelijker te maken. De beleving van de locatie doet natuurlijk ook een duit in het zakje. Een broodje met vis is hier trouwens goedkoper dan met vlees. Het broodje had de mooie prijs van 8,50 euro.

Rond een uur of half 6 rijden we er weg en gaan eens kijken waar we willen overnachten. We komen uiteindelijk terecht op een mooi plekje in de zon. Wel naast de weg, dus is er nu nog verkeer wat langs rijdt, maar ook dat houdt straks op. Bas gaat lekker vissen, ik zit erbij en facetime met de kids en zo genieten we samen op ons eigen manier. We hebben vandaag kliekjes dag en maken van alle leftovers een maaltijd. Of het daadwerkelijk culinair verantwoord is laat ik in het midden, maar het is lekker en het vult. We hebben trouwens ook een vlaggetje van Noorwegen op de bus gemaakt. Deze heeft Bas ergens gevonden en nu aan een berken tak aan de trap van de Van gemaakt. We love Norway maar dat hadden we allang duidelijk gemaakt.

Lis

Dag 13 Sogge bru - Geiranger

Tegen 5 uur word ik lichtelijk wakker, ik hoor een beginnende regenbui op het dak. Shit, de was hangt buiten en de stoelen en tafel staan er nog. Ik kruip het bed uit en Bas wordt ook wakker. Samen grissen we naar de was en leggen de stoelen achterin. Snel het bed weer in. Vlak daarna hoor ik druppels vallen maar deze keer niet buiten. Met mijn hand ga ik voelen en het blijkt vanuit de rand van de achterdeur te komen en drupt op mijn kussen. Balen de deur zit niet goed dicht. Zo moe als we zijn, laten we het lekker druppen. We zullen heus niet verzuipen.

Om 10 uur worden we pas weer wakker en om 10.45 gaan we rijden. We tanken, storten, vullen water, checken olie en door naar Åndalsnes. De zon breekt af en toe door terwijl het blijft druppelen.

Als we een outlet zien gaan we lekker shoppen voor outdoor kleding. Er is precies 1 klant en 1 verkoopster en dat maakt dat we kunnen blijven. Om 13.00 gaan we pas weer de weg op.

Vandaag gaan we dan eindelijk de Trollstigen op.Trollstigen betekent letterlijk 'ladder voor een trol' ofwel 'trol-ladder'. Het is een 20km lange populaire toeristische weg, omringd door enorme bergen met elf haarspeldbochten en de meest fantastische uitzichten. Het regent als we hem op rijden. Niet voor niets heb ik net een regenjas gekocht. Bas rijdt en ik zit ernaast met meer dan eens, ingehouden adem. De weg is dood eng en steil. Hellingen van 10%, de Van sleept zich er super doorheen. In de bergen hangen de wolken machtig mooi laag. Alsof je ze kan aanraken, ze zien er fluffy uit.

Een tegemoed komende auto knippert met zijn lichten naar ons. We hebben geen idee waarom en stoppen voor een Van check. We vinden niks bijzonders en weten nog steeds niet waarom hij dat deed. Vlak daarna zien we een stilstaande vrachtwagen hoog in de bergen. Er is nog maar 1 baan vrij en er ontstaat een file. Zo dan, dat is een rot plek om pech te krijgen. We blijven ff hangen op de parkeerplaats tot de file weg is. Onder het rijden op de 10% steigende helling, halen we twee mensen in die aan het 'schaatsen' zijn op een soort aparte skeelers. In mijn ogen hebben die een deadwish of zo. Iedereen zeilt zo langs ze op. Brrr.

We staan bij een uitkijk punt en overzien een enorm groot fjord. Werkelijk schitterend en in woorden bijna niet uit te drukken hoe mooi. De mist komt echt supersnel opzetten en trekt het hele dal dicht binnen 3 minuten. Dat het 3 minuten is weet ik omdat het zo snel ging, dat ik de tijden van de foto's gecheckt heb. Ik vraag aan Bas om ergens te gaan staan voor een foto. Als hij er is, zie ik hem al niet meer. Gewoon super bizar om te zien. De mist is er een minuut of 10 en dan trekt hij net zo snel weg, als hij opkwam.

Langs de route staan er ook her en der van die leuke huisjes met begroeide daken. Zelfs op de smalste bergrichel of kleine steile rots staat een huis. Eén van de huisjes stamt uit de middeleeuwen en is het oudste gebouw op de Trollstigen. Het ziet er magisch uit terwijl de schapen vrij over de weg wandelen.

De regen laat zich gelukkig steeds minder zien en de temp is aangenaam. We bezoeken een waterval en lopen over een architectonisch aangelegd wandelpad om daar te komen. Langs de kant staan ook twee stalletjes die aardbeien en frambozen verkopen. De aardbeien kosten 50 kronen en ik heb er maar 40. Toch is de jongedame zo vriendelijk om ze voor die prijs mee te geven. De aarbeien smaken mierzoet en zijn dus heerlijk.

Als we er al een flinke daling op hebben zitten komen we aan in Sylte. Sylte ziet er sereen uit en ligt in een diepe vallei aan het water. Er staan prachtige huizen en bij een restaurant steekt een pier het water in met aan het einde een picknicktafel. Er is een mini haventje waar mooie boten liggen. We zetten koffie en gaan op een stenen trapsgewijs aangelegde wal langs het water zitten. In de omringende bergen doemt her en der mist op. We blijven er een uurtje hangen voordat we weer verder rijden en uiteindelijk via de ferry in Geiranger komen. Eenmaal daar zijn er alleen campings en daar hebben we geen behoefte aan vandaag. We rijden de bekende stad door, zetten deze op het lijstje voor onze tweede trip en vlak erna vinden we een prima plek aan de rand van de vallei. Ook nu weer is om de haverklap alles gehuld in mega mist. Op een meter of 20 is er niets meer te zien. Bas bakt een lekker zalmpje voor het avond eten en veel meer zijn we niet van plan te doen.

Lis

Dag 12 Dombås - Sogge bru

Na een koude nacht omdat de fan te hoog stond en ik zo moe was dat ik het vertikte om hem uit te zetten, gaat om half 8 de wekker. We stonden gisteren in de middag lekker in het zonnetje, maar nu staan we in de schaduw. Dat maakt het zo fris dat we in lange broek en jas zitten. Na de koffie ruimen we op en trappen we af naar Hjerkinn waar we een guided tour gaan krijgen en op zoek gaan naar de Muskuz os. Ik had serieus nog nooit van dit dier gehoord. Ik vind hem lijken op een bizon, maar hij blijkt familie te zijn van de geit. Hij heeft het zelfde soort hoeven. We twijfelen eigenlijk nog wel of we met een gids mee zullen gaan of zelf zullen lopen. De tour duurt namelijk 5 à 6 uur en dat vind ik best tijdrovend. Laten we er eerst maar eens heen rijden en dan zien we wel.

Na overleg met de guide hebben we besloten toch mee te gaan. We starten in Kongsvold. Vandaar uit gaan we hiken. We hebben een groepje van ongeveer 15 personen en er zitten 2 Nederlanders bij. We raken meteen aan de praat en kletsen er op los. We (en dan vooral ik) zijn niet van het lopen in groepen. Dat wat ik zo vervelend vind is dat je dan niet in je eigen tempo kan lopen. De gids huppelt als een Noorse berggeit de eerste berg op. Vanuit het Noors vertaald heet deze berg sweaty mountain. Het is weer eens een steile berg en je gaat je helemaal suf zweten. De zon schijnt strak op ons bolletje met een temp van 23 graden. Ik wordt er misselijk van, hijg als een paard en probeer door te bikkelen. Maar de berggeit gaat te snel. Een deel heeft er moeite mee, een deel houdt het prima bij. Drie maal raden bij welke groep ik hoor. Als we de berg gehaald hebben, zijn we inmiddels boven de boomgrens en is alle schaduw weg. Bloedheet heb ik het, het zweet loopt me in mijn ogen en brandt. De berg gaat nu héél langzaam sterk omhoog. Dat is nog zwaarder dan snel steil omhoog. Mijn misselijkheid is over gegaan in braakneigingen. Geen tijd voor pauze want de berggeit huppelt vrolijk door. We zitten nu op pas op anderhalf uur van de 5/6 uur durende tocht. Ik ga dit niet redden, dat weet ik zeker. Buiten de pijn in mijn kuiten is het de zon die voor mij funest is. Bas loopt ergens in het midden en kan het redelijk goed bij houden. Ik baal, schaam me een vind mezelf een loser, maar als ik weer een braakneiging krijg, vind ik het genoeg geweest. Het moet leuk zijn en leuk blijven. Ik wil niet meer. Ik overleg dit met Bas, zeg hem dat hij gewoon door moet gaan en dat ik me prima red zonder hem maar hij gaat toch mee terug. Als we weer in het beboste gebied zijn nemen we een half uur pauze in de schaduw. Terwijl we daar zitten komen er andere wandelaars langs. Er zitten wandelaars bij van tussen de 60 en 80 jaar die een volledige bepakking op hun rug dragen. Ze hebben oa tentjes bij zich en blijven daar slapen. Ik vind het bizar. Denk aan de levensstijl van ouderen in Nederland en zie helemaal niemand die dat zou kunnen of zou doen. Langzaam trek ik bij, de misselijkheid zakt, we eten wat crackers en dalen verder af. Tijdens deze rustige daling zie ik pas hoe mooi dit stuk is. Overal groeien prachtige wilde bloemen in allerlei kleuren. Ik geniet en maak foto's.

Als we weer rijden zien we een bordje met een teken dat op zwemwater lijkt. Bas neemt meteen de afslag om te gaan kijken. We rijden een landweg af en komen uit bij een klein strandje aan heerlijk water. We lunchen, staan tot aan de bovenbenen in het water en liggen in de zon op het strand. Morgen gaat het regenen zegt de weersvoorspelling en waarom zouden we dan vandaag met de zon, uren gaan rijden? Dit doet ons besluiten om nog steeds niet door te rijden naar Trollstigen maar ergens een plek te zoeken waar we voor de rest van de dag kunnen blijven. Iets met hangmat mogelijkheden of strand willen we graag. We gaan op zoek tegen 15.15 uur, bekijken een paar plaatsen maar vinden het niet echt wat. Eerlijk is eerlijk, we zijn inmiddels redelijk verwend door alle prachtige plaatsen die we al gehad hebben. Wat we wel vinden is een bos waar heel veel van dat gekke grijsgroene spul groeit dat ook in kerststukjes zit. Nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Geeft een heel mystiek sfeertje. We rijden een route die we al gedaan hebben, alleen nu van de andere kant. Verbazend hoeveel nieuwe dingen je ziet die je in de andere richting helemaal niet gezien hebt. Uiteindelijk zijn we het zoeken zat en vind ik een vrije camping. Een vrije camping betekent dat er overdag geen beheerder aanwezig is en dat je overal kunt gaan staan waar je wil. In de avond komt de beheerder een paar uurtjes langs om geld op te halen en dan krijg je een pincode voor het toilet en de douche. Betaal je dus niet, dan kun je ook niet toiletteren of douchen. We lopen de camping op, nemen een kijkje en zijn direct enthousiast. Gras, bomen, strand en een mega heldere gletsjer rivier. Dit is een blijvertje. Het moest gewoon zo zijn dat die andere plaatsen niets waren en daarom belandden we hier. We kiezen een gave plek waar we ook de hangmat kwijt kunnen en gaan direct in zwemkleding naar het strandje toe. Ik wil hoe dan ook, van mijn bucketlist, zwemmen in gletsjer water kunnen afvinken en dat gaat nu gebeuren. Een man neemt een duik, komt boven en met een verschrikt gezicht verlaat hij direct het water. Nou, dat voorspelt niet veel goeds maar toch ga ik het doen.

Tjezus zeg, niet normaal meer. Ik besloot om gewoon direct door te lopen en tot mijn schouders onder te gaan. Even kan ik geen adem halen omdat deze volledig stokt. Daarna voelt het alsof alles bevriest. Sommige gevoelige delen worden bijna pijnlijk. Een minuut of 10 heb ik in totaal in het water gezeten, langer was niet haalbaar. Ook Bas neemt een duik en die is er ook super snel weer uit. Het was bijzonder om in dit schitterende water te mogen liggen. We zijn voor de komende uren genoeg afgekoeld. Bucketlist? Check!

De rest van de avond eten we spaghetti carbonara met plakjes bbq worst ipv spekjes (heerlijk), kijken we naar anderen (iemand heeft een ikea tafel meegenomen en draait daar de poten onder), hangen we in de hangmat en zitten we knus voor de Van. Inmiddels is bijna 10 uur en is het flink koud geworden, toch horen we zo nu en dan nog een plons in de rivier. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dit nog eens te gaan doen.

Lis