De wekker gaat om half 6. Oh balen zeg, ik lag zo lekker. Maar hè, het is voor een goed doel. Het is droog en er is zicht en dus gaan we de hike naar Preikestolen maken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me een beetje zorgen maak of ik dit wel kan. Ik heb zelfs nog geprobeerd om Bas over te halen om met een boot door de Lyse fjord te varen. Dan kom je ook bij Preikestolen maar dan zie je deze van af de onderkant. Maar Bas wilde liever hiken.

Preikestolen is maar 4km ver vanaf de camping. We parkeren daar en gaan aan de wandel. Wandel? Dit is geen wandeling hoor. Dit is een fucking klim en klauter partij. De afgelopen 2 jaar hebben sherpa's uit Nepal hard gewerkt om het pad naar boven te verbeteren. Hadden die gasten niet gewoon een lift kunnen uithakken? Binnen 5 minuten bonkt mijn hart zowat mijn borstkas uit. Na 10 gaat mijn soft shell jas uit, na 12 minuten mijn trui en als het kon trok ik mijn velletje ook nog uit. Ik sta te hijgen en te puffen, heb een rood hoofd, beslagen bril en verzuurde benen. Sjezus nu al? En dan moeten we nog steeds 4km!!! De route is geen bospad of wandelpad, het is een opeenstapeling van rotsblokken, keien en stenen. Her en der watervalletjes, beekjes en modder. Alles omringd door rotsen, bomen, mos, varens en planten met tussendoor uitzicht op Lyse fjord. Het is klimmen, klauteren en springen. De rotsblokken zijn veelal net te hoog voor mij. Om erop te komen moet alle kracht vanuit mijn bovenbenen komen. Maar omdat alles steil omhoog loopt gebruik je daar je kuiten weer bij. Bas en ik lopen inmiddels niet meer samen. Ieder moet zijn eigen tempo lopen. Ik zet door en na een tijdje is de verzuring gelukkig weg. Dat scheelt enorm. Met een klauter partij strak omhoog moet ik toch echt steeds ff bij komen omdat mijn bovenbenen zo moe zijn. Maar ik blijf doorzetten en geef niet op. Het is met recht de zwaarste fysieke inspanning die ik ooit gedaan heb. Eenmaal boven de grote beloning!

De Preikestolen of Prekestolen is een klif, die 604 meter boven de Lysefjord uitsteekt. Het is een toeristische bezienswaardigheid in het westen van Noorwegen en biedt een uitzicht over fjorden en bergen. Wauw wat een hoogte en wat een spectaculair uitzicht en wat ben ik moe! Omdat we zo vroeg gestart zijn (6.25 uur gestart - top bereikt om 8.50 uur) is het nog lekker rustig en kunnen we foto's schieten zonder toeristen erop. Nadat Bas en ik samen genoten hebben, wil ik met Joey facetimen. Ik ben zo trots dat ik het gehaald heb en in woorden kan ik hem nooit uitleggen hoe prachtig dit is. Omdat ik ook niet weet hoe ik dit moois ga beschrijven in het blog, besluit om live te gaan op fb. Dit wil ik heel graag nog eens terug zien in de herinneringen. Onderweg had iemand me verteld dat de terugweg makkelijker zou zijn en daar verheug ik me op. Ja inderdaad naar beneden gaan is makkelijker, maar wel alleen voor je bovenbenen. Ik krijg meer pijn dan op de heen weg. Ik had al een achillespees blessure in NL en daar krijg ik nu last van. Pijn in de voetzolen, knieën, dijen en bilspieren. Bas loopt wederom in zijn eigen tempo. Mijn benen zijn zo vreselijk moe dat ze trillen en daardoor sta en loop ik ineens erg onstabiel. Ik glij steeds weg, wankel en door de vermoeidheid til ik mijn voeten niet meer hoog genoeg op wat een paar keer bijna in een valpartij resulteert. 500mtr voordat we beneden zijn begint de zon ook nog te schijnen, bah nog heter. Bas staat me daar op te wachten. Samen lopen we de laatste meters. Eenmaal bij de Van is het snel de schoenen uittrekken, zitten en afkoelen! Na het uitblazen, frissen we ons op en trekken zweetloze schone kleren aan. De terugtocht duurde uiteindelijk van 09.17 tot 11.41 uur

Als we weg rijden krijg ik ineens een hoofdpijn die erg snel zijn intrede doet. Nu kan dat niet door vocht tekort komen want ik heb echt veel water gedronken. Ik vermoed dus cafeïne. We besluiten nog even te stoppen bij de camping waar we vannacht gestaan hebben en zetten en bakkie. Inmiddels zijn er twee campers naast ons komen staan en beide zijn ze Nederlands. We kletsen even lekker bij en wisselen tips uit. Wij over Preikestolen, zij over de route. Als de koffie op is, is het inmiddels bijna 1 uur en gaan we rijden.

Via de gratis ferry komen we op weg 13 en dat is de toeristische route. Het is weer slingeren geblazen en vooral veel schakelen.

Bij Sand in de buurt zien we voor het eerst sneeuw op de toppen van de bergen liggen. Ik vind het mooi.

We krijgen we tunnel na tunnel voorgeschoteld en we menen er uiteindelijk een stuk of 20 gehad te heen. Je wordt er redelijk gaar van ondanks dat het uitzicht tussen de tunnels schitterend is. Bij Odda lijkt het wel de weg van de watervallen te zijn. De ene na de andere schitterende waterval langs de kant. Zo uit de rots wand kletterend op de weg waardoor de zijkant van de Van ineens een wasbeurt krijgt. We willen niet meer rijden, gaan boodschappen doen bij een mini supermarkt met maxi prijzen (flesje afwasmiddel 3 euro 40) en zoeken een plekkie op vlak voor een grote waterval. Het is weer een super mooi plaatje, maar de waterval maakt een enorme herrie. Weet kunnen elkaar bijna niet verstaan. Zal Bas best prettig gevonden hebben, maar ik niet. En we rijden weer door. Het plekje dat we daarna zien slaat alles. Hoog in de bergen tussen de sneeuwtoppen met loslopende schapen inclusief een rammelende bel om hun nek, met uitzicht in een dal op een meer en een dorpje. Hier blijven we voor de nacht. We spelen nog even in de sneeuw en gaan dan bbqen. In de avond rijdt er een motor langs, draait weer om en komt naar ons toe. Bulgaar Dennie die al 12 jaar in Nederland woont wordt voor deze avond onze buurman. Grappig feitje is dat hij in Oosterbeek in Arnhem gewoond heeft. De rest van de avond hangen we kapot in de Van. Bij elke beweging geef ik een kik. Alles doet nog steeds pijn en niet alleen bij mij. Midden op de weg liggen de schapen te slapen, ik hoop maar dat weet geen auto aankomt vannacht. In het dal ligt er weer een dikke sluier van mist over het water terwijl in de verte de lampjes van het dorpje twinkelen.

Op naar morgen.

Lis