5 uur rammelt onze wekker. Bij wijze van spreken dan, want natuurlijk is het gewoon een prima melodietje uit de telefoon. We krijgen het niet voor elkaar om er direct uit te komen. Het is koud buiten en terwijl ik in lange broek naar het wasgebouw loop, zie ik dat de zon al achter de bergen schijnt en dus trek ik bij terugkomst meteen mijn korte broek maar weer aan. We vertrekken later dan gepland en dat vind ik best vervelend. Hoe vroeger je gaat hiken, hoe koeler en minder toeristen er zijn. Onderweg worden we getrakteerd op de meest mooie plaatjes. Nog niet eerder hadden we een gedeeltelijke sunrise mogen zien. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan, plaatjes te schieten onder het rijden.

We zijn onderweg naar Rampestreken. Daar gaan we een hike van 3 uur doen naar een fantastisch uitkijkpunt. De hike wordt geclassificeerd als gemiddeld en uitdagend omdat hij zo steil is. Ook nu weer hebben de Sherpa's de weg aangelegd en helaas geen lift uitgehakt. Mijn kuiten zijn nog niet helemaal hersteld van onze vorige beproeving maar ik laat me niet tegen houden door eventuele pijn die ik zal krijgen. We gaan het wel zien.

7.18 uur lopen we weg bij de parkeerplaats. De klim is enorm steil en er zijn geen echte paden. Het is je eigen weg zoeken over een bodem die bezaaid is met boomwortels. Soms loopt het juist prettig, maar vaak ook helemaal niet. Je voet verkeerd neerzetten kan resulteren in een gebroken enkel. Dan zijn er weer die rotsblok-keien paden en uit gehakte stenen plateaus waar steile trappen van gemaakt zijn. Soms zijn de paden erg smal en strak langs de afgrond. Je houvast is dan een ketting die vast gemaakt is aan een rotsblok. Ik heb echt geen hoogtevrees maar het idee dat ik een misstap zou kunnen maken en beneden lig zorgt voor een knoop in mijn maag. Concentreren dus en doorgaan. Natuurlijk ben ik binnen no-time alweer half uit gekleed omdat ik het bloedheet heb. Gelukkig lopen we alleen maar tussen bomen en raakt de zon ons niet. Nog heter zou ik niet trekken. Ik sta vaak even stil omdat mijn kuiten zo pijnlijk zijn. Helemaal niet erg hoor, het duurt dan gewoon iets langer voordat ik boven ben. Bas loopt voorop in zijn eigen tempo. Als ik hem weer zie, zit hij op een rotsblok en heeft crackers voor ons beide gesmeerd met leverpastei. Even wat eten om weer wat meer energie te krijgen. Terwijl we uitpuffen hebben we het over de bijzondere paden en de Sherpa's. We zijn van mening dat de sherpa's best wel halverwege een koel beekje hadden kunnen aanleggen. Vanaf dat moment gaat onze fantasie met ons op de loop. Wat dacht je van een coffee bar, water punten, een ober met palmbladeren die met je meeloopt en je koel wappert?!? En dan aan de top een bubbelbad. Ja man, gaaf! Fantasie genoeg maar de realiteit is dat het gewoon bikkelen wordt om boven te komen. Langs de zijkant van de berg, zien we tussen de bomen twee jonge meiden in een hangmat bungelen. Ze hebben de hike gedaan en daarna de nacht op deze manier doorgebracht. Fantastisch toch dat het kan, mag en gedaan wordt. Wat een vrijheid! Bijna helemaal bovenaan komen we toch een watertap-punt tegen. Het is een stukje pijp dat uit een nisje van de rots steekt en er druppelt natuur water uit. Bas zet zijn flesje eronder, ondersteunt met wat stenen. Omdat het druppelen erg langzaam gaat, laten we het daar staan voor de terugweg. Er lopen geen hordes toeristen dus weer denken dat het flesje gewoon blijft staan. 

Het laatste stuk is echt steiler dan steil. Ik moet écht even stil staan om de 10 meter om mijn kuiten te ontlasten. En dan bereik je het punt waarvoor je al deze moeite hebt gedaan. Geen idee hoe ik in woorden moet uitdrukken hoe mooi dit is. Er is een langwerpig ijzeren uitkijk platform dat boven de grond hangt, waarop je dus een stuk naar voren kan lopen. Als je daar staat heb je een mega weids uitzicht over het fjord. Prachtige groene bergen en schitterende helder blauwe wateren. Adembenemend! We staan op dat punt met nog 2 andere gezinnen. Geen druk om op te schieten en we helpen elkaar met het maken van gezins foto's. We hebben alle tijd, smeren nog een crackertje, kletsen wat met de anderen en lopen nog wel 10x de lookout op. Mega gaaf en relaxed. We blijven ruim een half uur hangen, terwijl er borden staan dan je max 2 minuten mag blijven om iedereen aan de beurt te laten. Is in deze vroegte dus helemaal niet van toepassing. 

De afdaling gaat vrij vlotjes, bij het water punt staat een flesje gevuld met heerlijk ijskoud bergwater rechtstreeks uit de natuur. Bijzonder toch dat het zo schoon is dat je het direct kan drinken?!? Inmiddels komen er al veel meer toeristen naar boven klauteren. Wij hebben op de heenweg misschien 10 mensen gezien, maar op de terugweg waren het er tientallen. Als we bijna beneden zijn, maak ik 1x en schuiver en zit mijn voet vast tussen een boomwortel. Oeh dat was even schrikken zeg. Niks gebroken of verzwikt. Wel heb ik Bas nodig omdat ik zelf mijn voet er niet tussen uit krijg. Om 11.13 uur staan we met vermoeide benen, maar zonder spierpijn weer beneden. Wat een belevenis weer.

Een tijdje later rijden we bij Rauma. De bergen zijn nu lager en de hellingen wat slapper wat ook wel ff prettig rijden is. De rivieren die we hier zien zijn weer spraakmakend van kleur. Turquoise en petrol is wat in mij op komt een dan alle varianten van die twee. Het water is zo helder dat je de stroomrimpels in het zand op de bodem kan zien. Bizar mooi.  In Romsdalen valley maak ik een foto van het woeste water dat tegen rotsblokken knalt onder oude brug.

Bij Lora gaan we 7 km off road. Het is hier zo mooi dat er echt wel ergens een plekje zal zijn waar we kunnen lunchen. We rijden over dirt road en gravel en de Van vindt het allemaal prima en brengt ons waar we heen willen. Het helder blauwe riviertje is inmiddels gevuld met allemaal witte keien en rotsblokken. Op sommige stukken is het water bijna kleurloos. Als we een geschikt plekje vinden en parkeren, roep ik meteen dat ik het water in wil. Verder dan mijn enkels kom ik echter niet want ik bevries. Logisch ook want het water in deze snelstromende rivier krijgt zijn aanvoer direct van een gletsjer. Als ik er weer uit kom bijt de kou me nog een minuut of 5 na. Bas maakt een heerlijke lunch met broodjes, ei, ham, kaas. Terwijl we op een omgehakte denneboom stam zitten en smullen van de lunch, kijken we naar het snelstromende water dat op de keien slaat, luisteren naar het kolkende geluid van het water en snuiven we onze neus vol met denneboom geur. Hemels toch? 

Als we anderhalf uur later weer gaan rijden denken we er voor het eerst aan om de koelkast op slot te doen. De eerste 9 dagen vergaten we dat steeds en soms bij een steile afdaling vloog hij dan open. Soms met de inhoud op de vloer, soms net niet. Zou het dan nu eindelijk gaan wennen? Ondertussen stuurt Google maps ons een binnenweg op en volgens ons kan dit niet de bedoeling zijn. Toch doen we het maar. Vervolgens is het een tolweg en betalen we 100 kronen (iets minder dan 10 euro) en dan blijkt dit ook nog eens een dirt road te zijn. Dus wel betalen en niet eens gewoon de weg asfalteren? Naja, wie weet brengt het ons iets moois of bijzonders. En dat deed het! We rijden zo hoog in de bergen dat we de boomgrens gepasseerd zijn. De boomgrens is de lijn waar de temperatuur de onderscheidende factor is. Maw er groeien hier geen bomen meer maar alleen nog dwerg struiken en gras. Het is even wennen maar net zo schitterend. Her en der lopen schapen. Ik maak een foto en zie een bijzondere wolk, als het tenminste een wolk is. De wolk loopt van links naar rechts over ons heen (net als een regenboog) in een brede baan met ribbels erin. We hebben het beide nog nooit gezien en vinden het bijzonder mooi. Helemaal op de foto krijg lukt helaas niet. We slalommen om de schapen heen en gaan even rustig buiten op een steen zitten om te genieten van dit geweldige uitzicht. Er staat een hutje wat dient als koeienstal en de koeien wandelen gemoedelijk rond en het enige geluid dat we horen is het tingelen van de bellen om hun nek. Wat een sereniteit. 

Inmiddels nadert het einde van de middag en gaan we weer op zoek naar een fijn plekje voor de nacht. We vinden er een aan het water met een keien strandje en vuurpit. Bas gaat hout sprokkelen sprokkelen en ik poedel wat in het water. We zijn er nog geen half uur en Bas is al 5x gestoken door de muggen. Echt klagen over muggen mogen we niet want dit is überhaupt de eerste keer dat we muggen hebben. Toch kiezen we ervoor om hier niet te blijven staan. Terwijl we op de app aan het zoeken zijn komt er een Duits jong stel aan. We melden dat ze kunnen blijven omdat wij weg gaan vanwege de muggen. Och zegt de jongen, dat maakt ons niet uit. En daarbij, ze steken alleen haar!! We lachen en gaan er vandoor. 9 minuten verder vinden we weer een erg mooie plek aan het water en deze keer minder bos erbij en dus ook geen muggen. Er staat een meter of 25 verderop nog een camper. De dame komt direct naar buiten zodra ze ons ziet aankomen en roept : jahaa ik zag al direct dat jullie Nederlanders waren. We maken een babbeltje en omdat we zo moe zijn hopen we dat ze niet blijven hangen. Als ze weg gaan, roep ik fijne avond en fijne vakantie! Ze roept, tot bij de borrel straks! Oh... Oké. We gaan eten en daarna drinken we koffie aan de picknicktafel. De dame met de naam Marita komt er weer aan, deze keer met een zak witte wijn en een glas. Ik moet lachen, goed voorbereid hoor. Ook haar man Jac komt eraan met een eigen zak rode wijn. Terwijl we er in eerste instantie te moe voor waren, wordt het rete gezellig, kletsen en lachen we wat af en rollen we tegen de klok van 1 in de nacht ons bed in. Bloggen ging echt niet meer lukken en binnen 2 tellen val ik in slaap. 

Lis