Na een koude nacht omdat de fan te hoog stond en ik zo moe was dat ik het vertikte om hem uit te zetten, gaat om half 8 de wekker. We stonden gisteren in de middag lekker in het zonnetje, maar nu staan we in de schaduw. Dat maakt het zo fris dat we in lange broek en jas zitten. Na de koffie ruimen we op en trappen we af naar Hjerkinn waar we een guided tour gaan krijgen en op zoek gaan naar de Muskuz os. Ik had serieus nog nooit van dit dier gehoord. Ik vind hem lijken op een bizon, maar hij blijkt familie te zijn van de geit. Hij heeft het zelfde soort hoeven. We twijfelen eigenlijk nog wel of we met een gids mee zullen gaan of zelf zullen lopen. De tour duurt namelijk 5 à 6 uur en dat vind ik best tijdrovend. Laten we er eerst maar eens heen rijden en dan zien we wel.

Na overleg met de guide hebben we besloten toch mee te gaan. We starten in Kongsvold. Vandaar uit gaan we hiken. We hebben een groepje van ongeveer 15 personen en er zitten 2 Nederlanders bij. We raken meteen aan de praat en kletsen er op los. We (en dan vooral ik) zijn niet van het lopen in groepen. Dat wat ik zo vervelend vind is dat je dan niet in je eigen tempo kan lopen. De gids huppelt als een Noorse berggeit de eerste berg op. Vanuit het Noors vertaald heet deze berg sweaty mountain. Het is weer eens een steile berg en je gaat je helemaal suf zweten. De zon schijnt strak op ons bolletje met een temp van 23 graden. Ik wordt er misselijk van, hijg als een paard en probeer door te bikkelen. Maar de berggeit gaat te snel. Een deel heeft er moeite mee, een deel houdt het prima bij. Drie maal raden bij welke groep ik hoor. Als we de berg gehaald hebben, zijn we inmiddels boven de boomgrens en is alle schaduw weg. Bloedheet heb ik het, het zweet loopt me in mijn ogen en brandt. De berg gaat nu héél langzaam sterk omhoog. Dat is nog zwaarder dan snel steil omhoog. Mijn misselijkheid is over gegaan in braakneigingen. Geen tijd voor pauze want de berggeit huppelt vrolijk door. We zitten nu op pas op anderhalf uur van de 5/6 uur durende tocht. Ik ga dit niet redden, dat weet ik zeker. Buiten de pijn in mijn kuiten is het de zon die voor mij funest is. Bas loopt ergens in het midden en kan het redelijk goed bij houden. Ik baal, schaam me een vind mezelf een loser, maar als ik weer een braakneiging krijg, vind ik het genoeg geweest. Het moet leuk zijn en leuk blijven. Ik wil niet meer. Ik overleg dit met Bas, zeg hem dat hij gewoon door moet gaan en dat ik me prima red zonder hem maar hij gaat toch mee terug. Als we weer in het beboste gebied zijn nemen we een half uur pauze in de schaduw. Terwijl we daar zitten komen er andere wandelaars langs. Er zitten wandelaars bij van tussen de 60 en 80 jaar die een volledige bepakking op hun rug dragen. Ze hebben oa tentjes bij zich en blijven daar slapen. Ik vind het bizar. Denk aan de levensstijl van ouderen in Nederland en zie helemaal niemand die dat zou kunnen of zou doen. Langzaam trek ik bij, de misselijkheid zakt, we eten wat crackers en dalen verder af. Tijdens deze rustige daling zie ik pas hoe mooi dit stuk is. Overal groeien prachtige wilde bloemen in allerlei kleuren. Ik geniet en maak foto's.

Als we weer rijden zien we een bordje met een teken dat op zwemwater lijkt. Bas neemt meteen de afslag om te gaan kijken. We rijden een landweg af en komen uit bij een klein strandje aan heerlijk water. We lunchen, staan tot aan de bovenbenen in het water en liggen in de zon op het strand. Morgen gaat het regenen zegt de weersvoorspelling en waarom zouden we dan vandaag met de zon, uren gaan rijden? Dit doet ons besluiten om nog steeds niet door te rijden naar Trollstigen maar ergens een plek te zoeken waar we voor de rest van de dag kunnen blijven. Iets met hangmat mogelijkheden of strand willen we graag. We gaan op zoek tegen 15.15 uur, bekijken een paar plaatsen maar vinden het niet echt wat. Eerlijk is eerlijk, we zijn inmiddels redelijk verwend door alle prachtige plaatsen die we al gehad hebben. Wat we wel vinden is een bos waar heel veel van dat gekke grijsgroene spul groeit dat ook in kerststukjes zit. Nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Geeft een heel mystiek sfeertje. We rijden een route die we al gedaan hebben, alleen nu van de andere kant. Verbazend hoeveel nieuwe dingen je ziet die je in de andere richting helemaal niet gezien hebt. Uiteindelijk zijn we het zoeken zat en vind ik een vrije camping. Een vrije camping betekent dat er overdag geen beheerder aanwezig is en dat je overal kunt gaan staan waar je wil. In de avond komt de beheerder een paar uurtjes langs om geld op te halen en dan krijg je een pincode voor het toilet en de douche. Betaal je dus niet, dan kun je ook niet toiletteren of douchen. We lopen de camping op, nemen een kijkje en zijn direct enthousiast. Gras, bomen, strand en een mega heldere gletsjer rivier. Dit is een blijvertje. Het moest gewoon zo zijn dat die andere plaatsen niets waren en daarom belandden we hier. We kiezen een gave plek waar we ook de hangmat kwijt kunnen en gaan direct in zwemkleding naar het strandje toe. Ik wil hoe dan ook, van mijn bucketlist, zwemmen in gletsjer water kunnen afvinken en dat gaat nu gebeuren. Een man neemt een duik, komt boven en met een verschrikt gezicht verlaat hij direct het water. Nou, dat voorspelt niet veel goeds maar toch ga ik het doen.

Tjezus zeg, niet normaal meer. Ik besloot om gewoon direct door te lopen en tot mijn schouders onder te gaan. Even kan ik geen adem halen omdat deze volledig stokt. Daarna voelt het alsof alles bevriest. Sommige gevoelige delen worden bijna pijnlijk. Een minuut of 10 heb ik in totaal in het water gezeten, langer was niet haalbaar. Ook Bas neemt een duik en die is er ook super snel weer uit. Het was bijzonder om in dit schitterende water te mogen liggen. We zijn voor de komende uren genoeg afgekoeld. Bucketlist? Check!

De rest van de avond eten we spaghetti carbonara met plakjes bbq worst ipv spekjes (heerlijk), kijken we naar anderen (iemand heeft een ikea tafel meegenomen en draait daar de poten onder), hangen we in de hangmat en zitten we knus voor de Van. Inmiddels is bijna 10 uur en is het flink koud geworden, toch horen we zo nu en dan nog een plons in de rivier. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dit nog eens te gaan doen.

Lis