Toen ik de zoveelste autodeur hoorde dichtslaan was ik echt wakker en dacht ik dat het zeker een uur of 10 moest zijn. Op de tast zoek ik mijn bril om te kunnen zien hoe laat het werkelijk is. Waaat? Het is net half 7 man!?! Waarom hoor ik zoveel auto's? Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn slaap en ik kruip eruit.

De parkeerplaats staat echt vol met auto's. Zo vroeg al? Ik wandel 20 meter naar het strand. Met verbijstering kijk ik naar een hele kudde bejaarden die samenscholen om en nabij de pier. Ze komen in badjas aan, gooien hun haar los en klimmen bedacht van het trapje af en dompelen zichzelf in zee of zwemmen 100 meter. Oké, dat van dat haar los gooien is verzonnen maar de rest is waar. Weer anderen staan zich poedeltjenaakt af te drogen of om te kleden. Waaat? Waarom!?! Er zijn mensen die stug aan nordic walking doen, anderen doen aan snel wandelen met een starre blik en ook wordt er aan joggen gedaan. De joggers joggen eigenijk niet echt, het lijkt een soort slow motion versie terwijl de gezichten op zwaar pijnlijk staan. Het lijkt wel of ze in hun hoofd op militaire wijze gedrild worden. Inmiddels is Bas ook zijn bed uit en zitten we ons, met koffie in de zon, te vergapen aan al die bedrijvigheid. We moeten gewoon lachen van verbazing en vragen ons af of we dadelijk nog cpr moeten verlenen, sommige hijgen namelijk zo hard, dat we ons zorgen maken. Nu snappen we direct waarom de meeste campers op een andere parkeerplaats staan die verder van het strand af ligt, zonder uitzicht. Het is inmiddels anderhalf uur verder en we zitten nog steeds op het trapje in de zon die heerlijk warm is (18 graden), te kijken naar mensen. Ik hou ervan! 

Rond kwart voor 9 gaan we een stukje touren op de stepjes. De boulevard is erg mooi met dikke luxe keten aan de bebouwde kant. Het stuk zandstrand staat vol met van die zithutjes van rotan. We rijden heel langzaam om zoveel mogelijk te zien en te genieten. Er is een mooie jachthaven met allemaal winkeltjes, restaurants en terrassen. Bij de bäckerei staan lange rijen mensen die allemaal verse broodjes of een uitgebreid ontbijt willen. Ik vind het net de Duitse St Tropez. Ook al ben ik daar nooit geweest, dit is mijn beeld ervan. Net als de rest gaan wij ook voor een fijn ontbijtje op het terras. Dat betekent mondkapjes op en iedereen doet het trouw. 

Als we terug zijn van de tour gaan we lekker zwemmen in de zee. Het water is heerlijk verkoelend. De zon kruipt zo nu en dan achter de wolken en dat is best fijn. Het is 24 graden en er staat een flauw windje. 

Om 1 uur willen we weer gaan rijden. Ik zoek iemand op de parkeerplaats om onze dagkaart te geven en spreek een oudere mijnheer aan, we raken aan de praat. Binnen de kortste keren staan we beide te snikken. Hij vertelde dat hij hier in de haven was omdat hij vandaag met zijn vrouw zou vertrekken op een cruiseschip. Zijn vrouw is echter kort geleden overleden en hij vertelt honderduit over haar, terwijl zijn tranen over zijn wangen lopen. Bij mij inmiddels ook, zoiets laat niemand onberoerd. Uiteindelijk hebben we een half uur staan kletsen, ook over mooie reis avonturen van hem. Als we gedag zeggen, bedankt ie ons omdat hij blij was dat hij met ons kon praten. Een mooie man vol met avonturen, we hadden wel wat meer tijd met hem door willen brengen, maar we moeten door. Ik geef onze parkeerticket aan een ander en we trappen af. 

Nog geen 10 minuten zijn we onderweg en ineens, en voor het eerst, is de temperatuurmeter van de Van omhoog gegaan tot bijna max. We snappen er helemaal niks van. Bas vult hem bij met koelvloeistof maar we kunnen niet vinden waar het er dan uit ging. Als we de Van starten, zakt de meter omlaag en 100 meter verder schiet ie weer omhoog en zakt hij weer langzaam. We snappen er echt niks van, hij is (nog) niet aan de kook en heeft nog geen inspanningen verricht. Bas denkt eerst dat het de sensor zou kunnen zijn. Temperatuur zakt en stijgt niet zo snel en alles zag er gewoon goed uit. We blijven rijden en houden het in de gaten. Als de meter dan toch blijft stijgen en zakken gaan we van de snelweg af en kijken we eens goed onder de motorkap. Nu zien we wel overal koelvloeistof druipen maar kunnen niet vinden waar het nou lekt. We gaan naar de dichtbijzijnde garage en worden direct geholpen. De jongeman vindt een gaatje in het 90 graden bocht-slangetje waar de vloeistof net de motor in gaat. Het slangetje heeft de vloeistof overal heen gespoten. Hij heeft alleen niet dezelfde slang liggen en zoekt naar een plan B. Van een andere slang aan het blok haalt hij een stuk af en deze gebruikt hij nu. In NL moeten we wel beide slangen vervangen voor nieuwe. Helemaal prima, als we maar naar huis kunnen. Als ik vraag hoeveel hij krijgt, wijst hij me naar de chef. De chef zegt 60 euro en ik pak de pinpas. Heb je niet contant? Vraagt de chef. Ik voel hem al aankomen. Nee sorry, cash heb ik nog 48 euro op zak. De chef vindt het prima, hier kunnen ze vanavond fijn een pint van pakken. Zij blij, wij blij. Om 10 voor 3 rijden we de snelweg weer op en staat de meter op normaal. Ook bij een controle pitstop ziet alles er nog goed uit. Duimen dat het zo blijft. 

Zodra we de grens van Duitsland naar Nederland over zijn stoppen we direct bij een tankstation. Na het ontbijt van vanmorgen hebben we niets meer gegeten en het is inmiddels 7 uur in de avond. Het diner bestaat uit gehakt staven en saucijzenbroodjes. Niet culinair erg hoogstaand maar het smaakt ons prima. Aangezien we zo langs Almelo komen gaan we ook even snel op de koffie bij Rieleke. Hierna nog een uurtje rijden en dan zijn we thuis. Thuis is overigens een relatief begrip. Ik ben er inmiddels allang achter dat mijn thuis niet persé het huis is waar we wonen. Mijn thuis is waar ik me comfortabel en veilig voel en waar gezelligheid hoogtij viert. Voor de afgelopen 19 dagen was dit in onze Van. De Van die met bloed zweet en tranen (letterlijk alle drie) en met heel veel liefde en passie tot stand is gekomen. De Van die heeft waar gemaakt waar wij van droomden in alle opzichten. Die ons een geweldig thuis gaf, terwijl we op plaatsen stonden waar we nog nooit van gehoord hadden. 

Trots op het werk dat we verzet hebben en super trots op het resultaat dat de Van ons heeft gegeven, plannen we nu alweer nieuwe avonturen met onze Van. 

Lis